Rhetoric and Oratory in New Spain and the Nineteenth Century in Mexico

Abstrakt

Podbój Ameryki przyniósł ze sobą wprowadzenie retoryki jako modelu nauczania i praktyki w różnych przejawach dyskursu religijnego. Dla uczonych z epoki kolonialnej (XVI-XVIII w.) kazanie lub homilia były najważniejsze. Jednocześnie nie przywiązywali oni większej wagi do gatunków: deliberatywnego, epideiktycznego i sądowego, chociaż te nie zniknęły jako praktyki dyskursywne. Wielkie klasyczne oratorstwo polityczne zeszło na dalszy plan w Nowej Hiszpanii, ale nadal rozwijało się w trakcie zgromadzeń burmistrzów i debat publicznych, gatunek sądowy był nadal wykorzystywany w procesach przed inkwizycją i lokalnymi organami sądowymi, a gatunek epideiktyczny przejawiał się w żywotach świętych i różnego rodzaju pochwałach. Sytuacja zmieniła się w XIX wieku, zwłaszcza w drugiej połowie, kiedy w wyniku walki o niepodległość i triumfu liberalizmu, w nowych warunkach politycznych, rozkwitło oratorstwo parlamentarne, polityczne i sądowe oraz retoryka historyczna i dziennikarska. Celem tego eseju jest, po pierwsze, przedstawienie zarysu praktyk oratorskich i nauczania retoryki w kolonii, przy podkreśleniu znaczenia kaznodziejstwa i pomniejszeniu innych form dyskursywnych, a po drugie, ukazanie pojawienia się gatunków politycznych w XIX wieku i ich rozkwitu w praktykach dyskursywnych i edukacji liberalnej.