Fenomen Platońskiego "Meneksenosa"
DOI:
https://doi.org/10.29107/rr2024.3.5Słowa kluczowe:
retoryka epideiktyczna, mowa pogrzebowa, model obywatela, polityka socjalna, autorytet prozyAbstrakt
Celem artykułu jest zrewidowanie poglądów na parodystyczny charakter mowy pogrzebowej (epitaphios logos) w Platońskim „Meneksenosie”. Autorka artykułu poprzez pokazanie literackiej wirtuozerii Platona w mowie pogrzebowej oraz przekaz jego poglądów na politykę socjalną demokratycznych Aten stara się obalić dotychczasowe opinie o parodii epitaphios logos w „Meneksenosie”. Ponieważ Platon tworzył w okresie budowania i umacniania autorytetu prozy literackiej w opozycji do dotychczasowej roli wychowawczej, pełnionej przez poezję, artykuł zajmuje się również kwestią budowania przez samego Platona swojego autorytetu za pomocą symbiozy filozofii i retoryki. Autorka artykułu zwraca uwagę na znaczny udział Platona w rewidowaniu poglądów na sztukę retoryki poprzez dyskusję nad nią w rozmaitych wariantach w swoich dialogach, także w „Meneksenosie”.
Pobrania
Bibliografia
Arystoteles. [1988]. Retoryka – Poetyka, przekład i opracowanie Henryk Podbielski. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe.
Carter, Michael F. 1991. „The Ritual Function of Epideictic Rhetoric: The Case of Socrates’ Funeral Oration”. Rhetorica: A Journal of the History of Rhetoric 9 (3): 209-232.
Glenn, Cheryl. 1994. „Refiguring Aspasia in the History of Rhetoric”. College Composition and Communication 45 (2): 180-199.
Goldhill, Simon. 2002. The Invention of Prose. Oxford: Oxford University Press.
Hansen, Herman Morgan. 1999. Demokracja ateńska w czasach Demostenesa, przekład Ryszard Kulesza. Warszawa: Wydawnictwo DiG.
Henry, Madeline. 1995. Prisoner of History: Aspasia of Miletus and Her Biographical Tradition. Oxford: Oxford University Press.
Hubbe, Pamela. 1957. „The Menexenus reconsidered”. Phronesis 2 (2): 104-114.
Hyperejdes. [2016]. Mowy, przekład i opracowanie Jan Kucharski. Katowice: Wydawnictwo Uniwersytetu Śląskiego.
Lausberg, Heinrich. 2002. Retoryka literacka, przekład i opracowanie Albert Gorzkowski. Bydgoszcz: Homini.
Loraux, Nicole. 1986. The Invention of Athens: The Funeral Oration in the Classical City, przekład Alan Sheridan. Cambridge: Harvard University Press.
Marrou, Henri Irénée. 1969. Historia wychowania w starożytności, przekład Stanisław Łoś. Warszawa: PIW.
Perelman, Chaim, Lucie Olbrechts-Tyteca. 1969. The New Rhetoric: A Treatise on Argumentation, przekład John Wilkinson i Purcell Weaver. Notre-Dame: University of Notre Dame Press.
Pernot, Laurent. 2015. Epideictic Rhetoric. Questioning the Stakes of Ancient Praise. Austin: University of Texas Press.
Plato. [1984]. The Symposium. The Dialogues of Plato, przekład Regina E. Allen. New Haven: Yale University Press.
Platon. [1994]. Meneksenos, przekład i opracowanie Krystyna Tuszyńska-Maciejewska. Wrocław: Ossolineum.
Schiappa, Edward. 1999. The Beginnings of Rhetorical Theory in Classical Greece. New Haven: Yale University Press.
Tukidydes. [1988]. Wojna peloponeska, przekład i opracowanie Kazimierz Kumaniecki. Warszawa: Czytelnik.
Tuszyńska, Krystyna. 2013. Dyskurs Diona z Prusy w Mowach o królestwie. Mariaż retoryki i filo¬zofii. Poznań: Wydawnictwo Naukowe UAM.
Tuszyńska, Krystyna. 2021. „Epitaphios logos-hybrydyczny gatunek retoryki ateńskiej”. Symbolae Philologorum Posnaniensium Graecae et Latinae XXXI/1: 323-339.
Vlastos, Gregory. 1973. „Isonomia politike”. W Platonic Studies, 164-203. Princeton: Princeton University Press.
Ziołkowski, John. 1981. Thucydides and the Tradition of Funeral Spechees in Athens. New York: Arno Press.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2024 Res Rhetorica
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Artykuły publikowane są na lincencji CC BY 4.0. Treść licencji jest dostępna tutaj: https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
Artykuły opublikowane na licencji CC-BY (wersje postprint) mogą być udostępniane przez autorów każdemu, na dowolnej platformie lub za pośrednictwem dowolnego kanału komunikacyjnego pod warunkiem, że zostały przypisane do Res Rhetorica jako pierwotnego wydawcy.
