Dialektyka erystyczna jako sztuka unikania rozmówców nieadekwatnych
DOI:
https://doi.org/10.29107/rr2021.2.7Słowa kluczowe:
dialektyka erystyczna, zasady sztuki dyskusji, Arthur SchopenhauerAbstrakt
Celem artykułu jest pogłębiona interpretacja poglądów Arthura Schopenhauera w odniesieniu do „sporu erystycznego”, postrzeganego przez filozofa jako najbardziej rozpowszechniona odmiana dyskusji. Lektura „Eristische Dialektik. Die Kunst Recht zu Behalten”, “Zur Logik und Dialektik” i „Die Welt als Wille und Vorstellung” pozwala stwierdzić, że według Schopenhauera spór powinien być przede wszystkim istotny poznawczo, co wymaga spełnienia przez interlokutorów warunków wstępnych, dotyczących wiedzy, uczciwości i rzetelności. Fundamentalną zasadą sztuki dyskusji jest właściwy dobór współdyskutantów i konsekwentne unikanie rozmów z każdym, kto dyskutować nie potrafi (o ile o wyborze interlokutora można decydować). W tekście wskazano, że Schopenhauer najprawdopodobniej traktował zasadę unikania rozmówców nieadekwatnych jako dyrektywę ogólną, odnoszącą się do wszelkich typów sporów. Ta interpretacja skutkuje pytaniem o możliwe aplikacje przywołanej zasady we współczesnych dyskursach liberalno-demokratycznych.
Pobrania
Bibliografia
Arystoteles. 1988. Retoryka – Poetyka. Warszawa: PWN.
Arystoteles. 1990. „Topiki”. W Dzieła wszystkie, t. 1. Warszawa: PWN.
Buczyńska-Garewicz, Hanna. 2006. „Wstęp”. W W poszukiwaniu mądrości życia: Parerga i paralipomena. Drobne pisma filozoficzne, A. Schopenhauer, t. 2. Kęty: Wydawnictwo ANTYK.
Budzyńska-Daca, Agnieszka, Kwosek, Jacek. 2009. Erystyka czyli o sztuce prowadzenia sporów. Komentarze do Schopenhauera. Warszawa: PWN.
Budzyńska-Daca, Agnieszka. 2013. “Eristic and dispute – applications and interpretations.” Forum Artis Rhetoricae 2: 7-20.
Cartwright, David E. 2010. Schopenhauer. A Biography. New York: Cambridge University Press.
Dufour, Michele. 2014. “ISSA Proceedings 2014: Dialectic and eristic.” Rozenberg Quarterly. The Magazine. https://rozenbergquarterly.com/issa-proceedings-2014-dialectic-and-eristic/
Garewicz, Jan. 2012. „Wstęp”. W Świat jako wola i przedstawienie, A. Schopenhauer, t. I. Warszawa: PWN.
Hordecki, Bartosz. 2015. „Eristiczeskaja dialektika Artura Szopengauera – wozmożnosti primienienia w prostranstwie sowriemiennych issledowanij politiczeskich tekstow [„Dialektyka erystyczna Artura Schopenhauera – możliwości zastosowania w przestrzeni współczesnych studiów nad tekstem politycznym”]. SCHOLA-2015. Matieriały Trietiej mieżdunarodnoj naucznoj konfieriencji „Politika w tekstach – tieksty w politikie”, red. А. J. Szutow, А. А. Szirinianc. Moskwa: „Politiczeskaja enciklopiedia”.
Hordecki, Bartosz. 2018. “The strategic dimension of the eristic dialectic in the context of the general theory of confrontational acts and situations.” Przegląd Strategiczny 11: 19-26.
Kampka, Agnieszka. 2014. Debata publiczna. Zmiany społecznych norm komunikacji. Warszawa: Oficyna Naukowa.
Kerferd, George B. 1999. The Sophistic Movement. Cambridge: Cambridge University Press.
Kochan, Marek. 2005. Pojedynek na słowa. Techniki erystyczne w publicznych sporach. Kraków: Znak.
Kotarbiński, Tadeusz. 1973. „Przedmowa”. W Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów. Arthur Schopenhauer. Kraków: Wydawnictwo Literackie.
Kotarbiński, Tadeusz. 1993. Dzieła wszystkie. Ontologia, teoria poznania i metodologia nauki. Wrocław: PAN.
Kotarbiński, Tadeusz. 2003. Dzieła wszystkie. Prakseologia, t. 2. Wrocław: PAN.
Lemanski, Jens. 2018. „Logik und Eristische Dialektik”. W Schopenhauer Handbuch. Leben – Werk – Wirkung, red. D. Schubbe, M. Koßler, 160-169. Stuttgart: J. B. Metzler Verlag.
Lewiński, Piotr H. 2012. Neosofi styka. Argumentacja retoryczna w komunikacji potocznej. Wrocław: Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego.
Min Liu. 2016. The New Art of Being Right: 38 Ways to Win an Argument in Today’s World. Cre-ate Space: Independent Publishing Platform.
Nehamas, Alexander. 1990. “Eristic, Antilogic, Sophistic, Dialectic: Plato’s Demarcation of Philosophy from Sophistry.” History of Philosophy Quarterly 7: 3-16.
Platon. Apologia, czyli Obrona Sokratesa. https://wolnelektury.pl/media/book/pdf/obrona-sokratesa.pdf.
Schiappa, Edward. 1999. The Beginnings of Rhetorical Theory in Classical Greece. New Haven & London: Yale University Press.
Schiappa E. 2003. Protagoras and Logos. A Study in Greek Philosophy and Rhetoric. Columbia: University of South Carolina Press.
Schopenhauer, Arthur. 2004. W poszukiwaniu mądrości życia: parerga i paralipomena, t. 1. Kęty: Wydawnictwo ANTYK.
Schopenhauer, Arthur. 2006. W poszukiwaniu mądrości życia: parerga i paralipomena, t. 2. Kęty: Wydawnictwo ANTYK.
Schopenhauer, Arthur. 2012. „Przedmowa do wydania drugiego”. W Świat jako wola i przedstawienie, A. Schopenhauer, t. I. Warszawa: PWN.
Schopenhauer, Arthur. 2014. Erystyka, czyli sztuka prowadzenia sporów. Warszawa: Oficyna Wydawnicza Alma-Press.
Schopenhauer, Arthur. 2014a. Feministyka albo sztuka obchodzenia się z kobietami. Warszawa: Aletheia.
Walton, Douglas. 1998. The New Dialectic. Conversational Context of Argument. Toronto-Buffalo-London: University of Toronto Press.
Walton, Douglas. 1999. One-sided Arguments. A Dialectical Analysis of Bias. Albany: State University of New York Press.
Wicks, Robert, 2019, “Arthur Schopenhauer.” W The Stanford Encyclopedia of Philosophy, Edward N. Zalta (red.), https://plato.stanford.edu/archives/spr2019/entries/schopenhauer/.
Zimmer, Robert. 2018. „Akademische Karriere und das Verhältnis zur akademischen Philosophie”. W Schopenhauer Handbuch. Leben – Werk – Wirkung, red. D. Schubbe, M. Koßler, 13-18. Stuttgart: J. B. Metzler Verlag.
Ziomek, Jerzy. 1990. Retoryka opisowa. Wrocław: Ossolineum.
Pobrania
Opublikowane
Numer
Dział
Licencja
Prawa autorskie (c) 2021 "Res Rhetorica"
Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0 Międzynarodowe.
Artykuły publikowane są na lincencji CC BY 4.0. Treść licencji jest dostępna tutaj: https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
Artykuły opublikowane na licencji CC-BY (wersje postprint) mogą być udostępniane przez autorów każdemu, na dowolnej platformie lub za pośrednictwem dowolnego kanału komunikacyjnego pod warunkiem, że zostały przypisane do Res Rhetorica jako pierwotnego wydawcy.