Postać stalkera – retoryka przywództwa w postkatastroficznym świecie

Autor

  • Kamila Gieba UNIWERSYTET ZIELONOGÓRSKI

DOI:

https://doi.org/10.29107/rr2019.2.4

Abstrakt

W artykule analizie poddano postać stalkera, obecną w beletrystyce, filmie, grach wideo oraz w reportażu. Motyw stalkera został rozpatrzony w odniesieniu do problematyki przywództwa i towarzyszących jej mechanizmów retorycznych (np. perswazji opartej na wiedzy, wiarygodności, charyzmie, wirtualnej procedurze, autokreacji). Na podstawie interpretacji wybranych tekstów kultury wykazano, że figura stalkera jest związana z przywództwem sytuacyjnym, określanym przez kontekst świata po katastrofie. Wyszczególniono typy przywództwa zróżnicowane ze względu na sposób reprezentacji postaci stalkera (m.in. przywództwo autorytarne, charyzmatyczne, mistyczne, wirtualne).

Bibliografia

Azgin, Bilge. 2018. „Tarkovsky’s Philosophy of Love” Apage in Stalker and Sacrifice”. Journal of History Culture and Art Research vol. 7, no. 2, s. 205-215.

Bogost, Ian. 2007. Persuasive Games. The Expressive Power of Videogames, Cambridge-London: MITT Press.

Burke, Kenneth. 1977. „Tradycyjne zasady retoryki”. Pamiętnik Literacki 68/2, s. 219-250, przeł. K. Biskupski.

Cataluccio, Francesco. 2013. Czarnobyl, przeł. P. Bravo. Wołowiec: Czarne.

Chodubski, Andrzej. 2014. „Przywództwo jako wartość kulturowo-cywilizacyjna”. Studia Gdańskie. Wizje i Rzeczywistość 11, s. s. 9-27.

Czapiga, Małgorzata. 2017. Po-widoki pustki. Sposoby konceptualizowania pustki w kulturze współczesnej. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas.

Czapińska, Marta. 2015. „Retoryka w służbie przywódcy politycznego”, Res Rhetorica 4, s. 19-29.

Derkaczowa, Olha. 2017. Czarnobyl jako przestrzeń izolowana w trawelogu Markijana Kamysza„Oformlandia albo Przechadzka do Strefy”. W Po Czarnobylu. miejsce katastrofy w dyskursie współczesnej humanistyki, red. I. Boruszkowska, K. Glinianowicz, A. Grzemska, P. Krupa, przeł. P. Tomanek. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 113-126.

Hilbk, Merle. 2012. Czarnobyl Baby. Reportaże z pogranicza Ukrainy i Białorusi, przeł. B. Tarnas. Warszawa: Carta Blanca.

Holly, Romuald. 2000. Przywództwo. W Encyklopedia socjologii. Tom III, red. W. Kwaśniewicz, s. 244-252. Warszawa: Oficyna Naukowa.

Hundorowa, Tamara. 2017. Gatunek czarnobylski: wyparcie realnego i nuklearna sublimacja. W Po Czarnobylu. miejsce katastrofy w dyskursie współczesnej humanistyki, red. I. Boruszkowska, K. Glinianowicz, A. Grzemska, P. Krupa, przeł. P. Tomanek. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 55-66.

Ilnicki, Tomasz. 2017. Azyl. Zapiski stalkera. Poznań: Wydawnictwo Sorus.

Kajtoch, Wojciech. 1993. Bracia Strugaccy: zarys twórczości. Kraków: Towarzystwo Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas.

Kałużny, Tadeusz. 2010. „Ikoniczny paradygmat twórczości filmowej Andrieja Tarkowskiego”. Collectanea Theologica 80/1, s. 99-121.

Kaminski, Winifred (2016). What We Might Learn by Playing Videogames, f.i., S.T.A.L.K.E.R. „Filoteknos” 6: Mentor w literaturze, kulturze, edukacji – czy dziś potrzebny?, red. D. Michułka, R. Waksmund, s. 126-136.

Kotras, Marcin. 2008. „Obrazy przywództwa politycznego na poziomie regionalnym”. Folia Sociologica 33, s. 68-118.

Nijakowski, Lech. 2018. Świat po apokalipsie. Społeczeństwo w świetle postapokaliptycznych tekstów kultury popularnej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe Scholar.

Madys, Anna. 2007. „Wschodni jurodiwy a model świętego, prezentowany w zachodnim teatrze religijnym doby średniowiecza”. Rocznik Towarzystwa Literackiego imienia Adama Mickiewicza 42, s. 266-274.

Menendez, Salvio Martin 2015. „A strategic approach to multimodal discourse analysis”. Res Rhetorica 1, s. 42-53.

Panczenko, Aleksander. 1977. „Szaleństwo Chrystusowe jako rodzaj widowiska”. Teksty 1 (31), s. 48-67, przeł. A. Prus-Bogusławski.

Phillips, Sarah. Ostaszewski, Sarah. 2017. Ilustrowany przewodnik po przyszłości postkatastroficznej. W Po Czarnobylu. miejsce katastrofy w dyskursie współczesnej humanistyki, red. I. Boruszkowska, K. Glinianowicz, A. Grzemska, P. Krupa, przeł. J. Bilmin-Odrowąż. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, s. 179-193.

Prusinowski, Piotr. 2015. „Wizja przyszłości w Pikniku na skraju drogi Arkadija i Borysa Strugackich oraz w Stalkerze Andrieja Tarkowskiego”, Biuletyn Edukacji Medialnej 2, s. 28-39.

Shcherbak, Iurii. 1989. Chernobyl. A Documentary Story, przeł. I. Press. Edmonton, Canada: University of Toronto Press, Canadian Institute of Ukrainian Studies.

Sobczak, Barbara. 2009. „Retoryka a niejęzykowe środki komunikacji”. Poznańskie Studia Polonistyczne. Seria Językoznawcza XV (XXXV), s. 57-76.

Sterczewski, Piotr. 2012. „Czytanie gry. O proceduralnej retoryce jako metodzie analizy ideologicznej gier komputerowych”. Teksty Drugie 6, s. 210-228.

Strugacki, Arkadij. Strugacki, Boris. 2007. Piknik na skraju drogi. Przeł. I. Lewandowska Warszawa: Prószyński i S-ka.

Tarkowski, Andriej. 1979. Stalker. ZSSR [film].

Wasilewski, Jacek. 2006. Retoryka dominacji. Wydawnictwo Trio, Warszawa.

Wąsowicz, Magdalena. 2016. „Historie alternatywne w literaturze polskiej: typologia, tematyka, funkcje”. Zagadnienia Rodzajów Literackich LIX, z. 2, s. 91-105.

Wieliczko-Paluch, Karolina. 2016. „Postapokalipsa, baśń i groza w „Pikniku na skraju drogi” braci Strugackich”. Annales Universitatis Mariae Curie-Skłodowska. Sectio FF vol. XXXIV, s. 149-157.

Wodziński, Cezary. 1999. „Jurodiwyj. Szkic do portretu”. Archiwum Historii Filozofii i Myśli Społecznej, t. 44, s. 41-49.

Pobrania

Opublikowane

2019-07-01

Jak cytować

Gieba, Kamila. 2019. „Postać Stalkera – Retoryka przywództwa W Postkatastroficznym świecie”. "Res Rhetorica" 6 (2). https://doi.org/10.29107/rr2019.2.4.