Staropolskie mowy winszujące narodzin potomka. Rekonesans
DOI:
https://doi.org/10.17380/rr.v1i1.10Abstrakt
Old-Polish genethliac speeches. An exploratory study This study is dedicated to the issue of Old-Polish oratory genethliac variant, that is congratulatory speech delivered on occasion of offspring’s birth – in either theoretical and practical aspect. The main part of the study comprises an analysis of a few selected rhetorical lectures from 17th and 18th century manuscripts, which reveals changes occurring in the text’s structure and composition.Bibliografia
Bystroń, J. S. (1976). Dzieje obyczajów w dawnej Polsce. Wiek XVI-XVIII. Tom II. Warszawa, Państwowy Instytut Wydawniczy.
Bulaeo, C. E. (1658). Speculum eloquentiae in quo nova et facili tabularummethodo praecepta rhetorices rediguntur ad praxim tam commode et dilucide opposistis exemplis, ut vel sine magistro
Tirones possin artem dicendi comparare. Parisiis, Claudius Thiboust
Język a kultura, tom 6: Polska etykieta językowa (1991), ed. J. Anusiewicz, M. Marcjanik, Wrocław
Kuchowicz, Z. (1975). Obyczaje staropolskie XVII-XVIII wieku. Łódź, Wydawnictwo Łódzkie
Partyka, J. (1995) Rękopisy dworu szlacheckiego doby staropolskiej, Warszawa, Wydawnictwo Naukowe Semper
Pseudo-Dionysius (1981). On Epideictic Speeches. Menander Rhetor, ed. D.A. Russell, N.G. Wilson, Oxford, Clarendon Press, pp. 362- 381
Radau, M. (1661) Orator Extemporaneus seu Artis Oratoriae Breviarium Bipartitum, Cuius Prior pars praecepta continet generalia, Posterior praxin ostendit in triplici dicendi genere praesertim Demonstrativo; Nec non supellectilem Oratoriam, Sententias, Historias, Apophtegmata Hieroglyphica suppeditat. Auctore R.P. Michaele Radau, Societatis Jesu. S. Theologiae Doctore et Proff. Nunc secundo emendatius et teria parte auctius, editum, ac rapina Georgii Beckheri vindicatum, Per Adamum Motkowsky, gratum discipulum admodum R. Patris. Amstelodami, apud
Jacobum à Meurs.
Sarbiewski, M. K. (1954) O poezji doskonałej, czyli Wergiliusz i Homer. (oprac. Marian Plezia, Stanisław Skimina). Wrocław, Zakład im. Ossolińskich Wydawnictwo Polskiej Akademii Nauk
Słownik terminów literackich (1998), ed. Janusz Sławiński, Wrocław, wyd. III
Ślękowa, L. (1991). Muza domowa. Okolicznościowa poezja rodzinna czasów renesansu i baroku. Wrocław, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego
Trębska, M. (2008). Staropolskie szlacheckie oracje weselne. Genologia, obrzęd, źródła. Warszawa, Wydawnictwo IBL PAN
Trębska, M. (2011). Mówca domowy, czyli o staropolskim oratorstwie dnia powszedniego. “Barok” nr XVIII/2 (36), p. 71-87
Trębska, M. (2013a) «Powinny trybut synowskiej miłości», czyli o oratorskich obowiązkach wobec rodziców. “Śląskie Studia Polonistyczne” nr 2 (4), p. 207-225.
Trębska, M. (2013b) Epistolae invitatoriae – staropolskie listy zapraszające na uroczystości rodzinne. In: Epistolografi a w dawnej rzeczypospolitej. Tom III. Stulecie XV-XIX. Perspektywa historycznoliteracka, ed. Piotr Borek, Marceli Olma. Kraków, Wydawnictwo Collegium Columbinum, p. 181-196.
Żeromska-Ciesielska, M. (2001) Narodziny i chrzciny. Próba charakterystyki fragmentu obyczajowości czasów saskich. In: Wesela, chrzciny i pogrzeby w XVI-XVIII wieku. Kultura życia i śmierci, ed. Henryk Suchojad. Warszawa, Wydawnictwo Naukowe Semper, p. 65-74
Żołądź-Strzelczyk, D. (2002) Dziecko w dawnej Polsce. Poznań, Wydawnictwo Poznańskie
Manuscripts:
Biblioteka Narodowa (BN): akc 5551, akc 6411
Biblioteka Polskiej Akademii Nauk w Krakowie (PAN Krak): 1736
Biblioteka Uniwersytetu Wileńskiego (BUWil): F3-1376
Biblioteka Jagiellońska (BJ): 2567 I
Biblioteka Litewskiej Akademii Nauk (BLAN): F29-256, F17-259, F41-527
Biblioteka Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza (BUAM): 524
Archiwum Historyczne w Wilnie (AHWil): F1135-40
Muzeum Narodowe w Krakowie (MNK): 34
Pobrania
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Artykuły publikowane są na lincencji CC BY 4.0. Treść licencji jest dostępna tutaj: https://creativecommons.org/licenses/by/4.0/
Artykuły opublikowane na licencji CC-BY (wersje postprint) mogą być udostępniane przez autorów każdemu, na dowolnej platformie lub za pośrednictwem dowolnego kanału komunikacyjnego pod warunkiem, że zostały przypisane do Res Rhetorica jako pierwotnego wydawcy.